As termas romanas

O pobo romano, despois de superar grandes guerras e acadar unha situación cómoda e relaxada terminou sendo un pobo educado para o tempo de lecer. Foron moitos os recintos e edificios públicos que se levantaron co fin de acoller e distraer agrandes multitudes. O romano, ademais de ir os foros, ía as basílicas, o teatro, o anfiteatro e o circo, tamén debía ir, cada tarde, as termas ou baños públicos.

As Termas eran edificios ou instalacións nas que o romano sentíase orgulloso ó ser romano, tratábase dun edificio para o descanso, para a saúde e para establecer e desenrolar as relacións sociais. As grandes termas construíronse nos mentideros de Roma; os lugares onde circulaban os rumores e onde chegaban e se propagaban as novas ainda por confirmar. Nas grandes termas formouse a trama de máis dun movemento contra o poder establecido ou contra algún membro do Senado.

A fináis do século V a.C. as antiguas estancias do baño asociadas a os ximnasios gregos perfeccionaronse e creceron en complexidade, converténdose en estancias independentes destinadas só o baño. Estas estancias ofrecían baños de vapor e piscinas frías, templadas é quentes.

En Roma, seguindo o exemplo grego, construironse estancias similares que pronto foron do gusto dos cidadáns. Xa non só realizabanse os actos de limpeza é relaxación, así como aqueles medicinais cando as augas tiñan propiedades curativas, senon que se engadía un coidado do corpo que incluía prácticas deportivas e un ritual de masaxes con diferentes sustancias como esencias e aceites especiais.

O nome de termas aplicase por primeira vez a uns baños construidos por Agripa no ano 25 d.C. Nerón construiu unhas termas no campo de Marte, hoxe totalmente desaparecidas. As pimeiras termas de carácter monumental son as que inicióu Domiciano e inaugurou Trajano, pero foron ampliamente superadas polas de Caracalla, cuya inauguración tivo lugar no ano 216.

O uso das termas se xeneralizou no mundo romano a partir do siglo I a.C, cando se descubriu un sistema que permitía quentar é distribuir o aire quente grazas ao inxeñeiro Sergio Orata. O seu uso foi difundido por o Imperio romano a toda Europa.

Os restos termais romanos máis antigos dos que hai noticia son das termas de Pompeya datadas no siglo II a.C.

Os baños romanos abrían ao mediodía e cerraban ao poñerse o Sol. Nos lugares destinados ao baño había departamentos separados para homes é mulleres; se non había espacios separados, no establecemento abría unhas horas ao día para mulleres outras para homes. En algunhas ocasións, durante o Imperio, se permitiu o baño conxunto a homes é mulleres.

Os romanos inventaron os sistema do hipocausto que é calefacción subterránea a través de muros e pisos. Este sistema levaba a través de tubos, o vapor quente a todas as habitacións requeridas. Reemprazando os vellos braseiros para temperar unha habitación. Os baños nas vilas romanas chamábanse balnhea e cando eran públicos thermae.

A calefacción por hipocausto permitía unha temperatura regular en todo o ano. Xa nas termas de Pompeya apareceron os baños con piscina aberta (natatio), baño quente (caldarium), baño frío (frigidarium) e un baño de vapor (sudatorium). Nun comezo aparecen como salas aliñadas; tanto para entrar como para sair se segue o mesmo camiño, atravesando por todas as salas.

O elemento máis singular que pode atoparse nestes edificios é a complexa e importante instalación que comprende desde a traída do abastecemento da auga fría ata a distribución e circulagión da auga quente. Toda a instalación de cisternas, fornos e caldeiras quedaba baixo a gran plataforma, sobre a que se situaban os paseos, os xardíns e o edificio central. O caldarium debía estar orientado á zona máis cálida (orientación sur) para que fose calentado máis fácilmente.

Tania Abeleira - Laura Barreiro

Vanessa Cancela - Saray Ramilo

(Alumnas 5º A)